انتخابات دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی در تاریخ ۱۱یازده اسفند ماه سالجاری ( ۱۴۰۲ ) با همه حرف و حدیث های قبل از برگزاری ، تبلیغات ، شعارها، شرکت کنندگان ، مشارکت نکردن ها، صف بندی ها و انتظارات و تحلیل ها برگزار شد و طبق اعلام رسمی وزارت کشور در این انتخابات اندکی بیش از ۴۳ درصد از واجدین شرایط رای ، در انتخابات شرکت کردند و آرائ خود را به صندوق های رای انداختند . در جریان ثبت نام کاندیداهای نمایندگی ، آمارهایی از ثبت نام کنندگان داده شد و اعلام شد که به لحاظ تعداد ثبت نام حد نصاب تازه ای شکل گرفته است ، همچنین در مرحله نظارت و بررسی صلاحیت ها، اعلام شد که بیشترین درصد تایید صلاحیت ها در این دوره اتفاق افتاده است ، البته از ابتدا بسیاری از احزاب و شخصیت ها با سکوت، غیر فعال بودن یا اعلام عدم مشارکت با انتخابات مواجه شدند یا برخی از افراد شاخص و به اصطلاح رای جمع کن تایید صلاحیت نشدند .
با همه مواردی که گفته شد میزان مشارکت در همان حدودی شد که دولت انتظار داشت ، چون با سوابق و تجربیات قبلی آشنا بود . نکته قابل ذکر و یادآوری این است که طبق اعلام رسمی دولت اندکی کمتر از نیمی از مردم در انتخابات شرکت کرده اند و قدری بیشتر از نیمی از مردم در انتخابات شرکت نکرده اند ، درصد قابل توجهی هم از آرای شرکت کنندگان طبق نتایج اعلام شده درشمارش ، آرای باطله بوده است که به هر دلیل تعدادی رای دهندگان به زعم خود هیچکدام از نامزدهای نمایندگی را صاحب صلاحیت یا مطلوب خود ندانسته اند، با این همه، فرد منتخب شرکت کنندگان از این پس قرار است به عنوان نماینده مجلس در قانونگزاری برای همه مردم اعم از موافق یا مخالف ،شرکت کننده یا شرکت نکرده ، مشارکت داشته باشد و نتیجه رای و نظر او و سایر نمایندگان برای همه مردم و سرتاسر کشور لازم الاجرا باشد .
نکته اصلی و یادآوری مهم این است که نمایندگان ، دولت و سایر دست اندرکاران ضمن توجه به موافقین و شرکت یافته ها ، چون قرار است ملی بیاندیشند و منافع ملی را در نظر بکیرند و کشوری و ملی تصمیم گیری کنند، باید توجه کافی داشته باشند که به نظرات ، خواست ها و نیازهای سایرین که اینجا اکثریت مردم هستند نیز توجه لازم داشته باشند تا علاوه بر پیشبردامور کشور ، منافع ملی حفظ شود و توسعه یابد ، انسجام ملی نیز بیش از پیش صورت گیرد و تحققق یابد .امیدواریم اینچنین شود.
آنچه که در رسانه های رسمی به خصوص در سال های ابتدایی ورود اینترنت و شروع فعالیت شهروندان مختلف در گروه های اجتماعی مطرح و دامن زده شد ، بطور عمده وجه منفی و مخرب این شیوه های ارتباطی و فعالیت های مجازی بود ، نکات و ملاحظات غیر سازنده و مخربی که واقعی بودند ولی در برابر حجم و میزان کارآمدی ، کارآفرینی و سازندگی این فعالیت ها میزان بسیار کمتری را شامل می شدند ، آن هم در شرایطی که مسولان و متولیان موانع و عوامل بازدارنده متعددی را در برابر حرکت وسیع شهروندان قرار می دادند و طبعا در این فضا کمکی به پیشبرد اهداف سازنده شیوه های جدید ارتباطی نمی شد ، به قول کارشناسان ، در موارد متعددی جامعه ما شاهد نوعی بازدارندگی از طرف برنامه ریزان و مدیران مسول در برابر پدیده های جدید با هدف به اصطلاح بازدارندگی جوانب منفی کاربردهای اینترنت در شکل ها و با کاربردهای مختلف بود ، ولی این نوع برخورد ،با انرژی و هزینه هایی که تا کنون صرف این روش های عمدتا بازدارنده شده است اگر برای سازندگی ، تقویت امکانات سخت افزاری و نرم افزاری ، ترغیب کاربران عمدتا جوان این عرصه می شد قطعا می توانست دستاوردها و فواید سازنده و پیشبرنده بیشتری به همراه داشته باشد ، علاوه بر این ها بعد فکری ، محتوایی و جنبه های روانی آزار دهنده ای که به دلیل ضعف اینترنت یا فیلترینگ و انواع و اقسام شیوه های به اصطلاح بازدارنده همواره بر کاربران و فعالان عرصه به عنوان مانع سخت ، سنگینی کرده است، بسیاری از انرژی ها ، ایده ها و اراده ها را سست کرده یا اصولا از مسیر خارج ساخته است .
بعد از گذشت سالهای متمادی مشخص است که راه های سد و ممنوعیت و بازدارندگی های اعمال شده مسیر درستی برای پویایی نبوده است و بهتر است که این همه توان ، انگیزه و برنامه ریزی و پشتیبانی با همراه ساختن جامعه و همراه کردن افراد با انگیزه به ویژه قشر جوان صرف سازندگی ، تولید محتوا و امید بخشی شود ، تجربه در همه کشورهای توسعه یافته ثابت کرده است که ساخت ربات های آدم نما ، شکل دادن به فضای مجازی ، گروه های اجتماعی ،هوش مصنوعی . . . . همه بر اساس تربیت انسان متفکر برنامه ریز در محیط آزاد از دغدغه های روز مره و با پشتیبانی دولت ها و صاحبان سرمایه شکل گرفته و به بالندگی رسیده است .
موارد متعددی از سولات و ابهامات در مورد منافع ملی کشور یا برنامه های تحدید کننده همسایگان و سایر قدرت های حاضر در منطقه ما در رسانه های مختلف از در گستره فضای مجازی به طور جدی مطرح است، ولی مسولان و سخنگویان دولت یا پاسخ نمیدهند یا با پاسخ های دو پهلو از کنار آن ها میگذرند . به چند مورد از این ابهامات می پردازیم :
-- طرح یک کمربند یک جاده کشور چین از جمله طرح های کلان مطرح و در حال اقدام چین است که تعداد زیادی از کشورهای منطقه غرب آسیا را نیز در بر میگیرد . با اینکه در سال های اخیر از توافق و قرارداد همکاری ۲۵ ساله بین ایران و چین به اضا رسیده است با این همه هنوز معلوم نیست وضعیت ایران در برنامه وسیع یک کمربند ، یک جاده چگونه است .؟
-- دولت های کویت و عربستان طی چند ماه اخیر بارها ، مدعی مالکیت خود بر میدان گازی آرش شده اند ، متاسفانه در این خصوص افراد مسول و غیرمسول و غیرمرتبط ، اظهار نظرهای متناقض و گاه ضغیفی در این خصوص داشته اند ، در موضع رسمی نیز ، چند بار سخنگوی وزارت خارجه خیلی متین و مودب کویت را به صلح و صفا و خویشتن داری و مذاکره فراخوانده است ، به نظر نمیرسد اینگونه اعلام نظرها و عدم تصریح و تاکید بر مالکیت ایران تاثیر سازنده ای داشته باشد .لازم است صریح و بدون لکنت زبان بر مالکیت کشور تاکید شود و البته از کویت برای همکاری در حل و فصل موضوع دعوت شود ، در عین حال به عربستان یا هر کشور دیگری که تا کنون ربطی به موضوع نداشته و ندارد پاسخ در خور و شفاف داده شود .
-- دولت سیزدهم از ابتدای شروع به کار رسما پیگیر مذاکرات برجام بود تا در خصوص رفع تحریم ها اقدامی بشود ، البته دولت سعی داشت ، نامی از برجام نبرد به دلیل اینکه شاکله دولت تا قبل از روی کارآمدن مخالف و منتقد برجام بودند . با همه این احوالات چندین ماه ا ست که نامی و نشانی از مذاکره نیست ،دولت خوب است قدری در این زمینه شفاف سازی کند ، شعارهای قبلی خود را مرور کند و توضیح دهد که قریب دو سال مذاکره و گفتگو با طرف های خارجی چه دستاوردی داشته است و برای رفع تنگناهای موجود و حفظ منافع و حق و حقوق کشور چه برنامه ای دارد. ؟
-- دولت در مورد سایر طرح های عمرانی و توسعه کشور های همسایه مانند برنامه های ترکیه و جمهوری آذربایجان در شمال یادر قبال طرح وسیع و فرامنطقه ای کشور عراق در غرب چه طرح و برنامه ای دارد.؟
-- در قبال منطقه گازی مشترک با کشور قطر چه اقدامی ت گرفته و برای عقب نماندن و یک جانبه برداشت نکردن طرف مقابل چه اقدامی صورت خواهد گرفت .؟